Sprongen maken

Ik heb sinds twee jaar een kantoorbaan. Een echte serieuze 9-5. Hiervoor heb ik alleen bijbaantjes gehad en ben ik een paar jaar blijven hangen op mijn laatste stage. Dat was in de gehandicaptenzorg.

Toen ik daar eenmaal een tijd werkte merkte ik dat ik het werk geweldig vond, maar het niet tot een vaste baan wilde maken. Ik had nooit echt nagedacht over wat ik 50 jaar lang als werk zou willen doen, maar dit bleek het niet te zijn. Dus ging ik met m’n net afgeronde studie in de zorg een andere carrière zoeken.   

Tijdens het kiezen van een studie wist ik al niet zeker of ik in de zorg zou eindigen, maar het voelde als de meest passende weg op dat moment. Van alle studies die ik onderzocht voelde deze het meest als de juiste keuze. 

Ik heb de studie ook nooit voor het resultaat gekozen, maar voor de vakken die ik onderweg zou krijgen. Ik ben gek op leren over het menselijk lichaam en de psyche. Vrijwel alle vakken wekten interesse bij me en ik vond het heerlijk om voor de tentamens te leren. Ik heb zelfs alle lesboeken nog.

Maar toch bleek de zorg (in ieder geval nu) niet de plek waar ik wilde zijn. En zo zag ik per toeval een vacature voor een functie waar ik nog nooit van had gehoord. Tijdens mijn sollicitatie kwam ik per toeval bij een organisatie die junioren uit een hele andere branche wilde trainen. En zo vond ik per toeval een functie die me zo goed beviel dat ik binnen 1.5 jaar doorgroeide naar manager met een flinke dosis verantwoordelijkheid.

Het is een vreemd verhaal als ik er zo op terugkijk, maar ik vermoed dat iedereen vaker gesolliciteerd heeft, wel soortgelijke verhalen heeft. Soms kom je spontaan op zulke vreemde routes terecht, die achteraf zo goed blijken te zijn. 

Het vinden, krijgen en aannemen van kansen is een gek iets. Het is zo onvoorspelbaar. Voornamelijk vanwege de mensen die erbij betrokken zijn, vermoed ik. Mensen zijn zo wispelturig, en tegelijkertijd brengen ze zo veel golven in beweging.

Kansen herkennen is bovendien nog een kunst op zich. En dan er voor durven te gaan.

Ik ben enorm blij dat ik voor deze kans heb durven te gaan. Hoewel het nog niet eens zo lang geleden is, denk ik er vaak aan terug. Ik zie mezelf niet eens als een heel voorzichtig persoon, maar dat ik deze sprong heb durven maken, daar sta ik nog geregeld versteld van.