Ik loop een bar binnen aan de rand van het plein. Door de ramen zie ik daar nog een tafel vrij. Toen ik naar binnen stapte viel mijn oog meteen op een vrouw achter de bar die warm naar elke gast glimlachte. Toen ik de deur opendeed, lachte ze ook naar mij.

Mensen blijven maar in en uit lopen. De ronde draaideur staat geen enkel moment stil. Soms dan denk ik dat de constante stroom eindelijk eens stopt, maar dan komt er weer een haastige oude dame voorbij. Die het laatste stukje rent om de draaideur te halen. Ze ziet er niet uit alsof haar lichaam dat nog aankan.

In een oogwenk was ik bij haar. Ze keek me met grote ogen aan. Ze was bang. Diezelfde angst moest ze in mijn ogen ook zien.

Op de tafel staan de kaarsen langzaam op te branden. Niemand besteed er echt aandacht aan. De vlammen verschroeien langzaam maar zeker het lichaam totdat het licht uit het niets dooft.